Namo Boeddha wandeling bezoek klooster

Lang geleden, vele onmetelijke eonen, was onze leraar de volmaakte Boeddha aan het oefenen op het leerpad. Hieronder staat het verhaal over hoe hij overmand werd door mededogen toen hij een door honger gekwelde tijgerin zag en haar zonder een moment te aarzelen zijn lichaam aanbood.

In een ver verleden leefde er op deze wereld een koning met de naam Grote wagenmenner (Shingta Chenpo) die regeerde over een klein koninkrijk met ongeveer vijfduizend onderdanen. Dankzij de verdiensten van de koning genoten al zijn onderdanen van geluk en welzijn; regens kwamen op het juiste moment en gewassen en vee floreerden. De koning had drie zonen: de oudste werd Groot Geluid (Dra Chenpo) genoemd, de middelste Grote Godheid (Lha Chenpo) en de jongste Groot Wezen (Semchen Chenpo). De twee oudste zonen waren sterk in de krijgskunst en straalden zelfvertrouwen uit. Ze hielpen de koning altijd bij het besturen van het koninkrijk. Vanaf zijn vroegste jaren was de jongste zoon, Groot Wezen, zeer helder en begiftigd met spontane vriendelijkheid en mededogen. Hij gaf vrij en gul aan anderen als aan zijn enige kind.

Op een dag met mooi weer verliet de koning samen met zijn koningin, zonen en ministers de stad voor een ontspannende tijd op het platteland. De koning en koningin reden op een olifant, terwijl de zonen, ministers en het gevolg op prachtige paarden zaten. Na een rit van een halve dag kwamen ze aan op een plek met dicht beboste bossen waar het gezang van vogels weerklonk, terwijl vlakbij een tapijt van bloemen in rijke variëteit bloeide. De koning was blij met het landschap en gaf opdracht om een groot kampement klaar te maken voor ieders plezier. De bedienden pakten onmiddellijk alles uit, zetten tenten op en legden een haard van stenen aan om op te koken. Al snel was de grond bedekt met tenten terwijl de wolken in de lucht erboven golven. De bedienden maakten van alles klaar en schonken iedereen thee en drank. Toen begonnen de jongeren te zingen, te dansen en te spelen en veranderden het kamp in een hemels rijk. De koning, koningin en ministers keken naar het vermaak terwijl ze genoten van een achttiengangenmenu vergezeld van wijn en sake.

Toen pakten de drie prinsen, in volle bloei van hun jeugd, hun pijl en boog op en gingen op weg naar het bos. Terwijl ze verder liepen, zagen ze een hol in het dichte bos. Ze slopen erheen en zagen binnenin een tijgerin die naast haar welpen lag te slapen. Groot Geluid en Grote Godheid legden pijlen op hun bogen en maakten zich klaar om de tijgerin te doden, maar Groot Wezen hield zijn broers tegen en zei dat doden helemaal verkeerd was. Toen hij weer in de grot keek, merkte Groot Wezen dat de tijgerin niet in staat was om te bewegen, want ze was net bevallen en ze was ook bang dat als ze wegging om op voedsel te jagen, een ander dier haar welpen zou schaden. Gekweld door honger lag ze op de grond en kon zelfs haar kop niet optillen. Groot Wezen werd tot tranen toe bewogen door het mededogen dat uit het diepst van zijn hart opsteeg. Hij vroeg zijn broers, "Wat

soort voedsel zou de tijgerin en haar welpen kunnen redden?" Ze antwoordden: "Dit soort rode Indiaanse tijger eet het warme vlees en bloed van een recente prooi. Dus als je haar en de welpen wilt helpen, moet je vers vlees en bloed vinden."

Groot Wezen dacht even na: "Het is inderdaad waar dat om de tijgerin en haar welpen te redden, warm vlees en bloed nodig zijn. Maar dan zou ik een ander levend wezen moeten doden, en dat zou betekenen dat ik er een dood om een ander te redden. Wat kan ik anders doen?" Hij dacht lang na maar vond geen oplossing. Toen zeiden zijn broers: "We zijn hier gekomen om plezier te maken. Het heeft geen zin om je zorgen te maken over deze tijgerin en haar welpen. Het is tijd om terug te gaan naar onze ouders." En dus vertrokken ze.

Terwijl hij zijn broers terug naar het kamp volgde, dacht Groot Wezen: "Lange tijd heb ik in samsara gefietst en ontelbare levens verspild, soms door buitensporig verlangen, soms door afkeer en soms door onwetendheid. Ik ben zelden zo'n gelegenheid tegengekomen om verdienste te verzamelen. Wat voor nut heeft dit lichaam eigenlijk als het niet voor de Dharma is?" Uiteindelijk besloot hij: "Deze keer moet ik echt vrijgevig zijn."

Voordat hij erg ver met zijn broers was, zei hij tegen hen: "Broeders, gaan jullie maar vast vooruit. Ik moet iets regelen en zal jullie snel inhalen."

Hij nam het pad naar het hol van de tijgerin en versnelde zijn pas. Toen hij de in elkaar gezakte tijgerin vond, was ze zo uitgeput

dat ze niet eens haar mond open kon doen. Het Grote Levende Wezen stak zijn hand uit om haar gezicht aan te raken, maar ze was zo verzwakt dat ze niet eens haar giftanden kon ontbloten. Dus scherpte de prins een splinter van een nabijgelegen boom en sneed in zijn lichaam om bloed te trekken, dat hij de tijgerin liet oplikken. Niet lang daarna opende ze haar kaken en stond op. Met een brul stortte ze zich op de prins en verslond hem.

De twee broers wachtten lang, maar de jongste prins kwam niet, dus gingen ze op zoek naar hem. Nadenkend over wat hij eerder had gezegd, twijfelden ze er niet aan dat hij was teruggekeerd naar het hol van de tijgerin. Toen ze aankwamen en naar binnen keken, was er niets anders van hun broer over dan bloed, botten, spijkers en stukjes kleding. De tijgerin had hem opgegeten. Bij deze aanblik verloren Groot Geluid en Grote Godheid onmiddellijk het bewustzijn; het duurde lang voordat ze weer bij zinnen waren. De twee raapten de stukken kleding van hun broer bij elkaar en gingen, snikkend van diepe droefheid, op weg naar het kampement van hun ouders.

In die tijd deed de koningin een dutje en in een droom zag ze drie duiven hoog in de lucht vliegen. Terwijl ze rondfladderden, sloeg een havik toe en nam de kleinste mee. Geschrokken werd de koningin wakker en vertelde meteen haar droom aan de koning. Hij antwoordde: "Als ik je verhaal hoor, geloof ik dat de drie duiven onze drie zonen zijn. De jongste, die door de havik is meegenomen, is mijn meest geliefde zoon. Ik weet zeker dat hem iets vreselijks is overkomen." Dit gezegd hebbende, stuurde de koning onmiddellijk dienaren uit om overal naar zijn zoon te zoeken.

Al snel kwamen de twee prinsen aan en de koning vroeg: "Is er iets ergs gebeurd met mijn geliefde zoon? Hebben jullie nieuws?" Verstikt van verdriet waren de twee een tijdje niet in staat om te spreken of zelfs maar te ademen. Uiteindelijk zuchtten ze diep en vertelden hun ouders dat de tijgerin Groot Wezen had opgegeten. Bij het horen van dit vreselijke nieuws viel de koningin meteen flauw. Ook de koning werd overmand door immens verdriet en gekweld door smart. Na een lange tijd en met diepe zuchten haastten de twee prinsen, de koning en de koningin zich naar de plek waar de jongste prins was gestorven. Toen ze bij de opening van het hol aankwamen, zagen ze botten en druppels bloed die de tijgerin had achtergelaten. De koningin deinsde terug, overmand door snikken, en kwam lange tijd niet meer bij.

Ondertussen was de prins herboren als Grote Moed (Nyingtob Chenpo). Hij vroeg zich af: "Wat heb ik gedaan om hier in het hemelse rijk van Tushita herboren te worden?" Met zijn goddelijke oog onderzocht hij de vijf rijken grondig. Grote Moed zag dat, verzameld rond de botfragmenten die hij had achtergelaten, zijn ouders en twee broers waren. Ze waren verzonken in weeklagen en volledig ellendig. Hij dacht: "Mijn ouders zijn zo ongelukkig, het kan hun leven in gevaar brengen. Om hun geest te verlichten, ga ik met ze praten." Hij daalde uit de ruimte af naar de verheven hemel en sprak bemoedigende woorden om zijn ouders te troosten: "Ik ben de prins Groot Wezen. Nadat ik mijn lichaam uit vrijgevigheid aan de uitgehongerde tijgerin had gegeven, werd ik herboren in het hemelse rijk van Tushita." Met tranen in hun ogen zeiden de koning en koningin: "Zoon, jij die als ons hart bent, je lichaam aanbieden aan de tijgerin was zeker zeer prijzenswaardig. Maar wie kunnen we vertellen van ons leed omdat we jou moeten missen?"

Grote Moed antwoordde: "Wees alsjeblieft niet ongelukkig. Het einde van geboorte is desintegratie en het einde van samenkomen is afscheiding. Niemand kan dit overstijgen want het is de aard der dingen. Het is voor iedereen hetzelfde. Als je slechte daden verricht, val je in de helle rijken; als je deugdzame daden verricht, word je herboren in de hogere rijken. Streef daarom ijverig deugd na. Doe aspiratiegebeden en in het volgende leven zullen we elkaar zeker ontmoeten in een hemels rijk." Na nog een paar woorden verdween hij. De koning en koningin werden een beetje gelukkiger en namen zich voor om deugdzame activiteiten na te streven. Ze maakten een klein kistje, bedekt met zeven soorten juwelen, waarin ze het gebeente van hun zoon legden en er werd een stupa gebouwd over de plek waar hij begraven werd.

Het bedevaartsoord van Namo Boeddha ligt ongeveer veertig kilometer van de Boudhanath Stupa. Het ligt op een licht verhoogd terrein en is een aangename en afgelegen plek. Het landschap beneden lijkt op een achtbladige lotus en de lucht erboven heeft de vorm van een wiel met negen spaken. In dit weidse panorama glinsteren sommige bergen wit als een schelp of een kristal. Op andere bergen lijken de bomenbosjes te schitteren met smaragdgroene en turkooizen juwelen. In de zomer brengen zuidelijke winden koelte; in de winter is de warme, zachte zon als het heldere en stralende gezicht van de jeugd. De bloemen bloeien helder en veelkleurig. In het blauwe hemelgewelf pakken wolken zich zachtjes samen en kleuren bij het aanbreken van de dag alle tinten rood; ze zijn prachtig in wonderlijke tinten die de ruimte vullen met hun luifels en banieren. Als een hoop witte zijden sjaals drijven nevels langzaam van plaats naar plaats. Uit de wolken weerklinken de trommels van de donder; de bliksem flitst als de snelle beweging van een slanke danser; en fijne buien vallen in helderheid. Kortom, alle harmonieuze omstandigheden die nodig zijn om samadhi te beoefenen zijn aanwezig op deze heilige plek. Alleen al hier komen inspireert iemands geloof; verzaking en vermoeidheid met samsara ontstaan vanzelf. Zoals gezegd wordt: "Op de allerhoogste plaats van een eenzame bergretraite is elke activiteit deugdzaam." Kortom, Namo Boeddha is een pelgrimsoord dat zeer gewaardeerd wordt door mensen uit de hele wereld, Oost en West.

Nadat het Grote Wezen zijn lichaam in gulheid aan de tijgerin offerde, vonden mensen het moeilijk om door de regio te reizen uit angst voor alle wilde dieren, dus ontwikkelden ze de gewoonte om "Namo Buddhaya" ("Ik zoek toevlucht in de Boeddha") te reciteren om hun angst te verdrijven. Tot op de dag van vandaag noemen de lokale bewoners het gebied Namo Buddha. Naarmate de tijd verstreek, ontstonden er geleidelijk dorpen en breidden gecultiveerde velden zich uit vanaf de huizen. De oude stoepa is een speciale plek geworden om verdiensten te verzamelen door activiteiten zoals ommegang en het brengen van offers. Mensen komen uit alle hoeken van de wereld om de plek te bezoeken en de traditionele offers te brengen van boterlampen, een verse laag witte verf voor de stupa en een geplooide doek die de basis van de torenspits omcirkelt en rimpelt in de wind. In het verleden, toen er nog geen wegen voor auto's waren, leidde alleen een bescheiden voetpad naar de site en die was erg moeilijk te bereiken. Tegenwoordig kunnen auto's van elk formaat de reis zonder problemen maken. Vroeger, op de meeste avonden als het volle maan was, verscheen er een tijger bij de stupa; de beheerder en veel lokale mensen zagen hem dan. Er wordt gezegd dat later, toen er auto's, elektriciteit en andere moderne technologie kwamen, de tijger niet meer werd gezien. De meeste lokale mensen in dit gebied zijn boeddhistisch en tot op de dag van vandaag kunnen sommigen Sanskriet lezen.

Ongeveer acht kilometer onder de stoepa in de stad Panauti liggen ruïnes waarvan wordt gezegd dat het het paleis van de koning Grote wagenmenner is. Zelfs vandaag de dag, op de vijftiende dag van de vierde Tibetaanse maand, hebben de mensen uit de regio de gewoonte om een verguld bronzen Boeddhabeeld neer te zetten en de hele dag ceremonies te houden. Op een andere interessante plek, ongeveer drie kilometer onder de stoepa, zou een kleine tempel de overblijfselen van de moeder van de prins-grootheid bevatten. Binnen kun je een beeld van haar zien dat in steen is uitgehouwen. Verderop, in de bossen onder de stoepa, geeft een kleine bron wat bekend staat als gezegend water. Op ongeveer vijftien minuten lopen van de stoepa kun je de plek bezoeken waar de prins zijn lichaam in grote vrijgevigheid offerde.

Tegenwoordig worden er twee grotten vereerd, een bij het klooster en een andere op een heuvel vlakbij. Omdat er zoveel eeuwen zijn verstreken, is de exacte plaats moeilijk te vinden. Het is echter zeker dat de grot zich op deze plek bevindt. Veel grote personen hebben voet gezet in Namo Boeddha. Uit India kwamen geleerden en meditatiemeesters zoals de nobele en opperste Vasubandhu en de ongeëvenaarde Jowo Je, de glorieuze Atisha. Vanuit de Kagyu traditie, de beschermers van wezens, hebben grote lama's een bezoek gebracht zoals Situ Chökyi Jungne en zijn begeleider de grote geleerde Bero Lotsawa Tsewang Kunkhyab evenals de XVIe Gyalwang Karmapa, Rigpe Dorje; de Drugchen Khyabgon Rinpoche; en de Drikung Khyabgon Rinpoche. Vanuit de vroege traditie van de Nyingma hebben belangrijke lama's hierheen gereisd, zoals Khyabje Dudjom Rinpoche, Dilgo Khyentse Rinpoche, Drubwang Pema Norbu, Chatral Rinpoche en Khenchen Jigme Phuntsok. Uit de roemrijke Sakyapa traditie zijn grote personen gekomen die behoren tot de Sakya, Ngorpa en Tsawa scholen, evenals belangrijke geleerden en meditatiemeesters uit de Riwo Geden (Gelugpa) traditie, zoals Khewang Gendun Chöphel. Kortom, talloze belangrijke figuren uit alle tradities hebben dit land bewandeld.